Chapter 3

   Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.  

-

   Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:  

-

   "Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: "U ngjiz një mashkull!".  

-

   Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!  

-

   E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!  

-

   Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!  

-

   Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.  

-

   E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.  

-

   U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,  

-

   sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.  

-

   Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?  

-

   Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?  

-

   Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,  

-

   bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,  

-

   ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.  

-

   Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?  

-

   Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.  

-

   Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.  

-

   Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.  

-

   Pse t`i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,  

-

   të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;  

-

   gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?  

-

   Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?  

-

   Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.  

-

   Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.  

-

   Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi".  

-